'வானளாவ உயர்ந்த கட்டிடங்கள் சூழ்ந்த ஒரு கொங்கிறீட் காடு போல் மாறியுள்ள இன்றைய நகரத்தில் வாழும் சிறுவன் ஒருவனுக்கு உண்மையான இயற்கைச் சுற்றுச் சூழல் பற்றிய உணர்வை ஏற்படுத்துவதை நோக்காகக் கொண்டு இந்நாடகம் இங்கு தரப்படுகின்றது. கோபாலன் இன்றைய சிறுவன். பூதம் அனுபவ முதிர்ச்சி, மாசற்ற இயற்கையின் வடிவம் பாடல்கள், இசை என்பன இலகுவான முறையில் மெட்டமைக்கப்பட்டு பாடப்படலாம்'

        உணர்வுகளின் வலிகளும் வசந்தங்களும் கவிதைகளாக மலரும். ஈழத்தமிழ் வரலாற்றில் உணர்வுகளில் வலிகளை சுமந்த இளைஞர்களே அதிகம். அவை சொந்த சுமைகளின் வரிகள் அல்ல சமூகத்தின் இருப்பில் முனைப்புற்று நின்ற வாழ்வின் வலிகள். அது நெடுந்தீவு முகிலனையும் விட்டுவைக்கவில்லை. 
வறுமை தீயில்
எரியும்
சின்னப் பூக்களின்
வரலாறு
வருங்கால
அகராதியில்
எழுதப்படாமல் 
போகப்போகிறது
       என்று சொல்வதிலும்
திரும்பவும் 
இந்த தேசம் என்றால்
வேண்டாம் எனக்கு
மறுபிறவி
       என்பதிலும் சமூகத்தின் காயத்தின் வலிகளை உணரும் ஒரு கவிஞன் தெரிகிறான். சொல்வதினூடாக சொல்லாதவற்றையும் உணர வைக்கும் கவிதை வரிகளுக்காக நெடுந்தீவு முகிலனுக்கு பாராட்டுக்கள். 
மரபார்ந்த சிந்தனைகளில் இருந்து விலகி மனிதம் தேடும் இந்தக் கவிஞன் பெண்ணின் படிமத்தை மட்டும் மரபார