பால்முகம் மாறாப் பாலகனே
        பால்சோறு உண்ண ஓடிவா
கால்கள் தரையில் படாமலே
        காற்றாய்ப் பறந்து ஓடிவா

ஆச்சி கறந்த பாலை
        அம்மா காய்ச்சி வாறேன்
போச்சி நிறையத் தாறேன்
        பொன்னே நீயும் வாராய்

அண்ணன் வந்தால் பறிப்பான்
        அக்கா கண்டால் மறிப்பாள்
கண்ணே ஓடி வாடா
        கனிரசம் உண்டு போடா

சின்னக் கண்ணா வாடா
        சின்னக் காலால் வாடா
அன்னம் உண்ண வாராய்
        அம்மா மகிழப் பாராய்

        உணர்வுகளின் வலிகளும் வசந்தங்களும் கவிதைகளாக மலரும். ஈழத்தமிழ் வரலாற்றில் உணர்வுகளில் வலிகளை சுமந்த இளைஞர்களே அதிகம். அவை சொந்த சுமைகளின் வரிகள் அல்ல சமூகத்தின் இருப்பில் முனைப்புற்று நின்ற வாழ்வின் வலிகள். அது நெடுந்தீவு முகிலனையும் விட்டுவைக்கவில்லை. 
வறுமை தீயில்
எரியும்
சின்னப் பூக்களின்
வரலாறு
வருங்கால
அகராதியில்
எழுதப்படாமல் 
போகப்போகிறது
       என்று சொல்வதிலும்
திரும்பவும் 
இந்த தேசம் என்றால்
வேண்டாம் எனக்கு
மறுபிறவி
       என்பதிலும் சமூகத்தின் காயத்தின் வலிகளை உணரும் ஒரு கவிஞன் தெரிகிறான். சொல்வதினூடாக சொல்லாதவற்றையும் உணர வைக்கும் கவிதை வரிகளுக்காக நெடுந்தீவு முகிலனுக்கு பாராட்டுக்கள். 
மரபார்ந்த சிந்தனைகளில் இருந்து விலகி மனிதம் தேடும் இந்தக் கவிஞன் பெண்ணின் படிமத்தை மட்டும் மரபார